Pamiętasz mnie ...

Pamiętasz mnie ...
leśna łąko poziomkowa,
dróżko między zbożem,
którą za bydłem szłam,
miedzo między polami rzucona jak wstążka
z gniazdem os,
gdzie przez ciekawość czy żyją,
leczyłam przez tydzień małe ciało ,
wielki szumiący kasztanie ,
pod którym deszcz był tylko jego powtórzeniem,
ławeczko skrzypiąca czekająca,
że zaraz przysiądą,
domku ze strzechą i wielkim kamieniem,
gdzie kilka lat tu przeżyć
moim było przeznaczeniem,
łąko z ciepłą rosą i kopkami siana,
po której na majowe prowadzała mama,

czas nas wszystkich odmienił
jednych oszczędził innych zniszczył.

poziomki gąszczem zarosły,
osy się przeniosły ,
ławeczka zmurszała i skrzypieć przestała ,
kasztan konary zwalił nie z własnej woli ,
zestarzał się i pewnie ta nagość go boli ,
dom opustoszał, z wierzchu pozieleniał,
kucał , przysiadał aż się zawalił,
kamień... jak kamień
w nim mniej wrażliwości ,
pozostał nadal kamieniem,
ale też tak jakoś zmalał, posmutniał,
samotny, bez domu, nie potrzebny nikomu

łąka, jak kiedyś kipi życiem i kwieciem
po niej poznaję od dawna
swoje miejsce na tym świecie .
03.12.2014C.D

autor

Cecylia Dąbrowska

Napisany: 2012-01-08 Dodano: 2015-01-08 09:43:52

Ten wiersz przeczytano 2449 razy

Oddanych głosów: 48

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie