Pani motyli

I ujrzałem Ją.
Chcę, abyście dobrze mnie zrozumieli.
To był cud!
Nazywam kobietą owo zjawisko oślepiające zarazem urodą i grozą, piękna niczym suknia z surowej bawełny, cała w klejnotach uśmiechów, piękne i okropne usta pomalowane w delikatne kolory, i znów nieskończenie piękna, połyskliwa i delikatna biel Jej skóry.
Głowę ozdabiała Jej korona z żywych motyli, czarnych, błękitnych, żółtych, zielonych i białych, co się splatały latając nad głową tej, którą nazywam kobietą.
I która nią była, bo jeśli to, co napisałem, wydaje się być nierzeczywiste, snem przemienionym w kamień, to Jej spojrzenie żyło, a jego życie kierowało się ku mnie.
I wtedy wpadłem.
Zatraciłem wzrok, węch, głos, słuch stając się Jej niewolnikiem.
Moja wolna wola oświadczyła, iż to jest właśnie Ona, to Jej całe życie szukałem,że to powinno trwać wiecznie, że narodziłem się po to, by ją poznać, choćby w tym poznawaniu życie we mnie umarło.

Dla tej którą nazywam Panią motyli.

autor

Sawek

Dodano: 2005-03-01 10:54:57

Ten wiersz przeczytano 622 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie