Pątnik i róża

Zygzakiem lotu trzmiela w czas wielkopostny
Pątnik po pustyni wyciszonych obrzeżach,
Spragniony - zapach wosku - gonił - pyłek lotny
W mirażach rozwieszonych wszędzie na rubieżach.

Miododajne poletka basem skrzydeł pieścił,
W tajemne krajobrazy odważnie pomykał
Iż widok z lotu trzmiela był bardzo niewieści,
Więc nasz herold wiośniany o miłości bzykał.

Dwie studnie bezdenne, jak piec ciepły wulkan
I dwa drzemiące na płaskowyżu kurhany,
Krągły krater musnął - jak Isadora Duncan
Zawirował i zastygł na śmierć zakochany.

W zasięgu skrzydeł bowiem tęskny ów wędrowiec
Na dnie dolin zoczył różę cudną w oazie
Śród traw, w puszystym runie Gileadu owiec
Długo pił i jadł, sycił wargi a w ekstazie

Pijany ze szczęścia nieszczęsny wymamrotał:
Dzięki perło oazy za obfitość stołu,
Aliści trzy tygodnie przedwcześnie tum dotarł...
I zbladł gdyż nektar w kwas się zmieniał, w gorzki piołun.

Dyć jam wieki na ciebie czekała obdartusie!
Sny, fatamorgany snułam jak Penelopa,
Wbiłeś mi w serce mizerykordię Brutusie
Gdy karmiąc i pojąc robiłam z ciebie chłopa!

Więcej - stworzyłam z ciury Pąsowej Róży Rycerza!
Ogrodnika, cnoty obrońcę, strażnika miłości,
A ty moje marzenia począłeś sprzeniewierzać!
Kielich i serce skryła - po czym jęła pościć.

A pątnik pustynny? Sny roi, tka, łka, marzy,
Dni liczy, ideały sposobi z mozołem.
Czeka na cud rzekomy, który się przydarzy,
Gdy róża jak on ongiś ruszy szlakiem pszczoły.

autor

Weno

Napisany: 2015-02-22 Dodano: 2015-02-22 13:37:35

Ten wiersz przeczytano 719 razy

Oddanych głosów: 17

Klimat Ciepły

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie