pesymizm pragmatyczny...

Rzeczywiście pesymistycznie.
Ludzie, którzy doświadczyli w życiu jedynie miłości od
rodziców i dziadków, a w związkach swoich
rozczarowania, zdrad, obojętności i wszystkiego co
boli, są przekonani, że reszta świata ma podobnie.
Przestają wierzyć w miłość, bo nie dane im było jej
przeżyć. Nie dziwię się takiemu podejściu. Często
towarzyszy temu zgorzknienie :(

Pozdrawiam :)

zgadzam się z przesłaniem wiersza, ale przypisuję
tylko i wyłącznie odbiór autorski.....

miłość porównałabym do dziurek w pasku od spodni......
każda dziurka dotyczy innej objętości pasa, a każda
objętość ma inne spojrzenie i inne odczucia.....

jeden nie kocha z pragmatyzmu, bo zna strach i z góry
zakłada ochronę przed doświadczeniem....
inny, kocha, ale z mniejszą ostrożnością......
a jeszcze ktoś zakochuje się na zabój bez strachu
przed konsekwencjami.....

wszyscy zdajemy sobie sprawę z różności


serdecznie pozdrawiam :)

Argo,
pisząc *takie wiersze*, miałam na myśli - poza formą,
stylem i przekazem, co jest oczywiste - ich
dojrzałość.
Miłego dnia :)

nie dość, że zachlapany błotem codzienności to jeszcze
zgnieciony w moździerzu, co za ekspresja doznań, kogoś
tu najwyraźniej uciskają marzenia i za krótkie chwile
uniesień... ona jest i dodam bardzo potrzebna, tylko
my nie potrafimy z nią żyć, dlatego czynimy piekło...

Owszem Krzemanko - miłości.
Szacunek, zrozumienie i długoletnie wspólne pożycie
niekoniecznie muszą być efektem tejże, będąc składową
cech osobowych, doświadczenia i osobistej kultury i
nawet jeżeli jak piszesz znasz ludzi "kochających" się
wieledziesiąt lat może być kwestią semantyki chociaż
nie wykluczam iż to ja się mogę mylić, a takie wyjątki
potwierdzają regułę, ot co.
Pozdrawiam serdecznie. :)

W moim odbiorze tekst dotyczy miłości.
Uważam, że ten pesymizm jest mocno przesadzony, a
zwłaszcza stwierdzenie
zawarte w jedenastym wersie. Zauroczenie nie trwa
kilkadziesiąt lat, a znam sporo kochających się ludzi
z takim stażem. Możliwe też, że nie zrozumiałam
przekazu. Miłego dnia:)

Do e.jot - miło mi, że trafiłem w gust. :)
Pozdrawiam.

Piszesz @Krystku, że trzeba chcieć widzieć piękno
świata i owszem masz rację, a ja tego absolutnie nie
neguję z małym zastrzeżeniem; co dla kogo jest pięknem
i jak je kto pojmuje, ot co.
Pozdrawiam. :)

Och Jastrzu, widzę ja, iż stoimy na przeciwległych
biegunach postrzegania życia, a umiejętność wznoszenia
modłów jest mi absolutnie obojętna i sprzeczna z moim
pojmowaniem istnienia bez wnikania w istotę racji
którejkolwiek ze stron owego zagadnienia.

Świat jest piękny tylko trzeba chcieć go widzieć
pięknym. Miłego dnia z pogoda ducha:)

Lubię takie wiersze. Bardzo.

Ludzie się nie umieją modlić. Gdybyś codziennie rano i
wieczorem dziękował za nią Bogu - nie byłaby dla
Ciebie taka zwyczajna i szara.