Piękno życia...

Wciąż żyję w tym amoku zdarzeń,
Gdzie ludzie podporządkowani są
mylnym wzorcom,
zwanymi ideałami...

Nie potrafię wydostać się z tego
mylnego koła,
Chociaż wiem, jakie jest złe...

Ale na przekór wszystkiemu- próbuję,
Czasami odnoszę wrażenie, że
już tak, już prawie... udało się...
Lecz nie....

Zawsze powracam do największej
egzystencji, zwanej życiem...
Kto wie? Może na tym właśnie
polega sens jego piękna?

autor

olga358

Dodano: 2007-07-29 17:31:09

Ten wiersz przeczytano 767 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie