Pluribus unum

Jedna matka, ojciec, jeden czerwony piach.
Na oceanach piana z brunatnej soli.
Po niebie w ciszy przebiega samotny ptak,
Jakby próbował wydostać się z niewoli.
Ziemi, która pokaleczyła mu oczy
Wymarłymi chmurami zasłon księżyca.
Ziemi, której chyba sam Bóg krew wytoczy,
Która straciła płuca- już nie oddycha.

Nie stąpają tu ludzie w fikuśnych strojach.
Nie bierzą kruche sarny ani króliki.
Czemóż Ziemio stałaś się przeklęta?!
Gdy dawniej zbierałaś nas pod swe obłoki.
Czemóż człowiek wyrył Ci bruzdy w twarzy
I odleciał w gwiazdy nie mówiąc nikomu.
Chyba wciąż sądzi, że nikt się nie odważy,
Krzyknąć: "Hej, żeglarzu, płyń do swego domu"

Z poważaniem dla opowiadania P.K.Dicka, szkoda że tego człowieka nie ma już wśród nas ...

autor

gwiazdooka

Dodano: 2004-12-13 19:09:12

Ten wiersz przeczytano 590 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie