po co starość?

Mamo...

Podążam wciąż ku czemuś
Sama nie wiem po co, dokąd
Dlaczego tak być musi
I wzięło się to skąd

Jak ognia unikam ludzi
Nie chcę smutku, goryczy
Inny człowiek strach we mnie budzi
Czuję sie jak przywiązana na smyczy

Do drzewa z białą korą.
Niby źle, ale gdy je przytulę
I dotknę bolącą głową
Ono spokojem mnie zbudzi

Z tego letargu, nicnierobienia.
Bo przecież receptą
Na szczęście człowieka
Jest małych uczuć poletko

Drugiego człowieka.
Małe-wielkie słowa,
Serce które wciąż czeka
I czyny - miłości ozdoba.

życie wciąż dostarcza nam wrażeń
Emocji wzniosłych i upadłych
Ciągłych zmian, przeobrażeń
Tych dobrych i tych złych.

Lecz jedno wciąż się nie zmienia
Osoba która wspiera, ma siwiejące włosy
Wciąż pod swą opieką trzyma
I prognozuje, nieustająco źle wróży.

To ona jedna przywraca w człowieka wiarę
Daje czułość, wsparcie
Ja to z wzajemnością oddaję
Nie mam nadziei, za to jej poparcie

I kiedyś matko moja
Ty będziesz potrzebowała ramienia
Ja, to ta ostoja
Nie od niechcenia

Czy z obowiązku -
- Dlarego, że starość
Nie jest nam dana w podarunku
Jest pokrótce jak młodość

Dana nam po to,
By to kiedyś ktoś nami się opiekował
Jak my się nim opiekowaliśmy
Całował, podawał, kochał

I wspierał na ramieniu
Ten bagaż doświadczeń
Które były dla czegoś i bez celu
Pełne smutków, żalów, rozgoryczeń

A także uśmiechów
Rozczuleń i dumy
Kochanych kłopotów
I pełne dobrotliwej zadumy..

bądź zawsze :)

autor

QueenWhoNeverLaugh

Napisany: 2008-06-01 Dodano: 2008-06-10 17:22:02

Ten wiersz przeczytano 385 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie