Pocałunek

Z Klimta...

Ona niewinna na dywanie z kwiatów,
Plotących, nie łąkę, a jej ciało
Rozmazane w tle jasnością Bogini Wenus.
Oczy zamknięte, niczym pączek białej róży
Z ogrodu mojej Babci.

On obok niej, tuż obok!
Dłonie i twarz jego,
Marsa natchnionego,
Przylegają w idealnej symetrii.

Pocałunek jak rześka fala morska
Uderzył w blade lico!
Splątane ciała w febrze
Prawdziwej miłości...

Chociaż logiczna!
To nie matematyka...
A uczuciowa, dwóch biegunów, rytmika.

autor

Dziewczyna ze szkicu

Dodano: 2007-12-12 21:39:30

Ten wiersz przeczytano 511 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie