Poddany cierpieniom...

Nikt nie zwraca na mnie uwagi...

Jestem...
Poddany cierpieniom codzienności nie jestem w stanie dalej żyć...
Ludzie każdego dnia zadają mi ciosy batem wrogich uczuć...
Na plecach rany, a serce przestaje bić...
Nie żyję, choć zmuszają mnie do chodzenia,...więc chodzę w martwym mym ciele...
Chodzę jako dusza...jako dusza człowieka potępianego przez wszystkich...
Chodzę w całkiem nagim ciele – zarządali mych ubrań...
Chodzę z martwym sercem, choć ono wciąż bije na ich rozkaz...
Całkiem pozbawiony wolności jestem ich niewolnikiem...
Niewolnikiem ludzi szarej codzienności...

autor

kondik

Napisany: 2007-04-23 Dodano: 2007-04-23 16:32:19

Ten wiersz przeczytano 719 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Wrogi Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie