Podsumowanie

Na krańcach Waszego świata, gdzieś daleko stąd,
z czerwonej cegły, stuletni stoi dom,
że właśnie w nim dzisiaj mieszkam,
Przyjaciołom; E.. i J.. i J.. zawdzięczam.

Przez życie mnie wiodły Zbiegi Okoliczności,
poznałem smak łez i piękno radości.
Przyjaciół zbyt wielu, nigdy nie miałem,
los samotnika na tej planecie wybrałem.

Pamięcią tysiąca wcieleń obciążony,
gubię się w nich mnogością Wymiarów przerażony.
Widzę... jak wiele wcieleń wojownikiem byłem,
lecz nie tylko królom- Ideałom też służyłem!

Ostatni ranny chorąży, nad klęską bitwy sztandar padający,
czy w euforii śmierci, czy z miłości w Ideały drżący,
wznosiłem okrzyk, wierząc, że nie ginę nadaremnie;
“wszystkie kule i ostrza- we mnie”!

Nadwrażliwy fantasta, marzyciel, czasem zbędny wzrok,
bez oczu Widzę, w snach pamiętam Przyszłość,
łańcuszek wspomnień, krajobrazów, ludzi, za rokiem rok...
Niezaradny w dzień powszedni, ręką niepewną podaję Miłość.

Zmęczony poszukiwaniem, chciałbym zamknąć Karmy Koło,
już nigdy nie narodzić się Człowiekiem
i marzenia, co mnie wiodły przez życie,
rozlać dla wszystkich- po nieba błękicie!

Na skraju mojej Drogi, coraz mniej kamieni,
Gniazdo znalazłem- stary dom w cudownych kwiatach
i mam blisko- do Domu Ojca prowadzi blask tysiąca słońc promieni
i...nabieram sił, na wędrówki po innych już Światach...

autor

Pielgrzym na skraju Drogi

Napisany: 2006-06-16 Dodano: 2010-03-13 17:07:38

Ten wiersz przeczytano 571 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie