Pokonana
Poskromione myśli, w których brak
nadziei
Rozrasta się rzeczywistość...
Pochłania w całości
Bóg zrezygnował i mnie też ciemność
wypełni
Jest jak puste ulice pozostawione w
nicości
A nicość jest we mnie...
Nie odda mnie szybko
Bez pośpiechu zupełnie bez lęku
Krąży i krążyć będzie...
Dopiero gdy życie we mnie zniknie
Uleci jak promień świetlny...
Bez pokornego dźwięku
Nikt nie usłyszy już serca mego bicia
W kompletnej ciszy odchodzę powoli sama
Nikt nie rozumie dlaczego tak żyłam
brak mi życia...
Lecz tak żyć musiałam
Teraz już wiem...
Po obu stronach zostałam pokonana
autor
tajki
Dodano: 2008-12-17 14:54:13
Ten wiersz przeczytano 631 razy
Oddanych głosów: 6
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
Ty zawsze opieką nas otaczasz
Gdy ciężko i smutno na duszy
Wiele dobrego dla nas przeznaczasz
Bardzo nas wspierasz i uczysz
Wielu mądrych ludzi gdy trwoga
I nie ma już znikąd pomocy
Zwraca się z prośbami do Boga
I liczy na wielkość jego mocy
Człowiek jest marny bez wiary
Bo pustka i zamęt w sercu jego
Czy jest on młody czy stary
Życie bez Boga to nic miłego
wiersz dobry pełen dramaturgii
Jak dla mnie "very good" :)) podobają mi się po raz
kolejny Twoje oryginalne myśli użyte w wierszu :)
Ciekawie dobrane słowa, obrazowo przedstawione uczucie
"przegrania".
wiersz dobry jednak żeby był doskonały brakje mu
trochę, przedewszystkim mógłby byś troche krótszy.
słowa są mądre i dobre zakończenie.