Pomocna dłoń

Pierwszy raz widziałem w smutku pogrążoną,
Dziewczynę lubianą a wcześniej wielbioną.
Uśmiech na jej twarzy był na stałe gościem,
Teraz zrozpaczona cała tonie w złości.

Na czas nie za długi twarz schowała w dłonie,
Tak często się robi, gdy twarz we łzach tonie.
Jej cera rumiana dziś jest całkiem blada,
Jak jej można pomóc czy pomóc wypada?

Rozterką targany przeżyłem katusze,
Jak gdyby chodziło o ciało i duszę.
Gdy do niej podszedłem czuła się speszona,
Lecz nie kryła tego, że jest zrozpaczona.

Nie mogła ze smutnym faktem się pogodzić,
Że z chłopcem kochanym nie będzie już chodzić.
Podeptał jej miłość i wzgardził uczuciem,
A to bardzo silne czyni w sercu kłucie.

Nie miałem pojęcia jak można tu pomóc,
W materii tej czułem własną wielką niemoc.
Na początek wziąłem Hankę do kawiarni,
Byłem pewny, że tutaj z smutku się ogarnie.

Do kawy tureckiej podano też wino,
Na płytkiej rozmowie czas szybko upłynął.
I tak to pomogłem dziewczynie strapionej,
Co ślepo wierzyła miłości szalonej.

To krótki epizod posiada swój wątek,
Niczego nie mówi nam dobry początek,
I dalsze przebiegi wszystkich życia zdarzeń,
Dalekie być mogą od najskrytszych marzeń.

Dlatego z rozwagą stawiajmy swe kroki,
Niech życiem nie rządzą chwilowe uroki,
Bo zauroczenie prowadzi do zguby,
A motylek, bawidamek nie będzie ci lubym.

autor

jarmolstan

Dodano: 2009-03-13 07:56:20

Ten wiersz przeczytano 2095 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie