Ponad uczuć niebycie

Pragnienia swoje zagrzebałam...
pod burzą pożółkłych liści - słów wyschniętych.

Nie znajduje nienawiści,
Na moim dnie nie ma strumienia:
Źródło uczuć wyschnięte – ja konam z pragnienia.

Twoje wspomnienie,
Ono tętni we mnie.

A ja nie chcę słyszeć,
Głos Twój umarł – i już nigdy Ciebie nie usłyszę.
Do ust przyschły mi wszystkie słowa,
Te które może mogłabym Ci mówić od nowa
I od nowa.

Zamknąłeś usta
Zamknąłeś serce

Tyś głuchy – Ja niemowa:
Moja rozmowa ze wspomnieniem.
Zwykła, bez słowa.


Pragnę Cię ponad swoich uczuć niebycie,
I tak smutkiem brukuje swojego życia ulice.

Panu, co nazywał się "Mógłbym, Cię Pokochać..."

autor

Enfer

Napisany: 2006-12-19 Dodano: 2006-12-19 16:48:46

Ten wiersz przeczytano 425 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie