Poranki .

Tak lekkie
Jak płatki śniegu
Tak liczne
Jak ziarna kawy
Tak obce
Jak dzień odległy
Niepewne
Przez moc obawy


Pochylasz się
w porannym puchu drżącym
O świcie
Ocuca stado
wilgnych muszek
Zatapiasz się
W orzeźwiających kroplach rosy
i szepcesz
że przecież
wcale nic nie musisz

Ogrzejesz się
O pierwszym Słońca brzasku
Jak mleko
Wygląda w nim twa skóra
Dodaje ci
Ono niejako blasku
W godzinach
Porannych jesteś jego królem

I patrzysz
Jak wszystko w okół
W ciszy dnieje
A zgiełku
już nigdy chętnie
Byś nie słyszał
Powoli
Poprzedni dzień przestaje
mieć znaczenie
Zbawienna
Ta cisza

autor

EensameSiel

Napisany: 2010-10-27 Dodano: 2010-10-27 22:13:34

Ten wiersz przeczytano 732 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie