Powiedz mi prawdę.

Ostra kłótnia z lustrem. Wciska mi ciemnotę,
zawsze mu wierzyłam, teraz okłamuje,
muszę mu wygarnąć, mam na to ochotę,
ja potem nerwowa, prawdy poszukuję.

Rano kilka razy robiłam podchody,
- ja tylko dojrzała, zobacz jeszcze ładna,
- he, he, jesteś stara, i nie jesteś młoda
i nie przekarmiona, naprawdę powabna.

-Podejdź do mnie bliżej, moja ty laseczko,
nawet ten puderek zmarszczek nie zamaże,
czemu dom oświecasz małą żaróweczką?
Przynieś i wkręć setkę, ona ci pokaże.

- Pudru nie używam. Tylko od niedzieli.
- Binokli w kościele także nie zdejmujesz?
Stałaś przed kościołem, ludzie to widzieli,
chodzisz do kościoła, ludzi oszukujesz.

- Och, ty moje lustro sprawę popaprałeś,
ja teraz w kolorach, jak jesienna róża,
to ja tu młodnieję, ty się postarzałeś,
już ci rama pękła, nie wytrzymasz dłużej.

- Chyba je zasłonię, lub zdejmę to lustro,
a może przemyję, kwiatek nań zawieszę,
no bo zaraz w domu będzie trochę pusto...
niech biedne się cieszy i ja też się cieszę.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2016-10-24 Dodano: 2016-10-24 17:02:49

Ten wiersz przeczytano 1370 razy

Oddanych głosów: 51

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie