POWÓDŹ

Malutki strumień z brzegów wylewa
Domy kościoły wszystko zalewa
W taki właśnie potok rwący
Zamienia deszczyk strumyczek śpiący

Zalewa brzegi łąki topi w wodzie
Do miasta za transport ludziom służą łodzie
Lecz mała stokrotka bez dostępu słonka
Zgnije nim dojrzeją w niej małe nasionka

Podmokły teren stare drzewo wpada w wode
A razem z nim gniazdo i dwa wróble młode
Drzewo spruchnieje gniazdo rozmoknie
A w dali kanarek śpiewa na oknie

Ostatni piorun błysk burza minie
Zachodzi slońce po wodzie kaczka płynie
Dzieci się bawią niepamiętne w trawie
Tylko przewrócona łódka pamięta płynąc po stawie

Znów potok wolnym strumieniem osunie się z stoku
Znów kwiaty zakwitną jak robią co roku
Znów ptaszki uplotą gniazdo w drzew koronie
Znów słońce na oczach tysięcy utonie
Znów wszystko będzie jak było przed rokiem
Nic się nie zmieni patrząc ludzkim okiem
Tylko człowiek który raz umarł się nie odrodzi
Jak to robią potoki kwiaty świat po powodzi

autor

Bune

Napisany: 2004-05-22 Dodano: 2004-09-01 13:39:58

Ten wiersz przeczytano 2959 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie