Pozamykani na żródła radości

Pozamykani na żródła radości
Biegnący za czymś jak ślepe żrenice
Zbyt często smutek w życiu ich gości
Zbyt ciasno tkają sobie granice

Klną wciąż na to samo i łzy w wódce topią
Tęskniąc potwornie do stanów nieznanych
Za szczęście biora to co miernotą
Prawdziwe szczęście na piach wymieniając

A kiedy się zdarzy przebłysk w ich życiu
Przywiany prawdą żródła bliskości
Namiętność biorą-mowiąc to miłość
Nie znając siebie-bo tak jest najprościej

Na starym drzewie gałąż złamana
Jak młodość,która nagle z nich prysła
Więc trochę wolniej idą przed siebie
I kurz im częściej osiada w myślach

Czy czas z nich strasznie zadrwił okrutnik
Teraz gdy wiedzą-nic nie da się cofnąć
Życie ich szybciej pędzi niż sputnik
Przestrachem żywiąc i chłoszcząc troską

Miejmy nadzieję moi kochani
Choć treść ta wszystkich nas jakoś dotyka
Ze samych siebie wreszcie poznamy
Zanim nam przyjdzie w przeszłości znikać

autor

peter12

Dodano: 2005-10-02 06:39:35

Ten wiersz przeczytano 521 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie