Prawda...

Każde życie to gra...

Smutek w sercu...na twarzy uśmiech...
Śmieję się...łzy mam w oczach.
Postanowienie szczęscia gdzieś uleciało...
Sądzę, że już na początku...poprostu zniknęło...
Wciąż oszukuję, gram...udaję...
Miłości i prawdy...nadal odszukuję....
Nie widzę świata cudownego...pięknego...
Nie słyszę głosu Twego...prawdziwego...
Miliony pytań w myślach...w mojej głowie...
Szukają odpowiedzi...zakończenia...
Lecz...
Czas grę swą rozpocząć...
Jak aktor swoją rolę zagrać...
Ogromnia scenia...ciemności noc...
Pełnia publiczność...oklasków moc..
Nikt nie poznał...
Nikt nie zobaczył...
...prawdy...

...Lecz do jakiego stopnia?

autor

Monikosik

Dodano: 2006-02-06 20:54:25

Ten wiersz przeczytano 541 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie