prawda o życiu pewnego człowieka

Nic nie ma, tylko puste ściany,
a pod nimi człowiek leży skonany,
Życie go tak bardzo zmęczyło,
Do podłogi żelaznymi kajdanami przybilo,
I nie daje mu wstać choćby na chwile,
Wpada w dziure jak w bilardzie bile,
Już nie pamięta tego że można być szczęśliwym,
Dobrym, kochającym, czułym, troskliwym,
Całe jego życie to studnia bez dna,
To zło które go do bram piekła pcha,
I czeka tylko na śmierć zbawienną,
Choć wie że bezduszną, prawie więzienną,
Chiałby już nie czuć bólu , nie mieć ran,
Pozdzieranych od klęczenia kolan,
Tak życie nie jest sprawiedliwe.
Dla tych złych idealne a dla dobrych leniwe.

autor

ihateyou

Dodano: 2010-10-22 17:56:48

Ten wiersz przeczytano 833 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie