Przebacz mi

Nie wiecie może jak cenić życie
To posłuchajcie – nie uwierzycie

Była rodzinka bardzo szczęśliwa
Piękna sielanka, co tu ukrywać

Latem nad morze a zimą w góry
Tak to mijały lata, lecz w którymś

On chce wyjechać do Ameryki
Nie zrezygnuje – nie będzie „nikim”

Namawia żonę a ona płacze
„Dzieci tu mają szkołę, przyjaciół”

Sam więc wyjechał, jest zachwycony
Wyższością życia zauroczony

Dzwonił co tydzień a potem rzadziej
Już się nie pyta, jak sobie radzi

Aż dnia pewnego wpada znajoma
„Czy już słyszała, (chce się przekonać)

Że w Nowym Jorku walą się wieże ?”
Strach ją ogarnął – nie chce uwierzyć

Tam przecież mąż jej w wieży pracuje
Ręce się trzęsą – telefonuje

Mija niejedna straszna godzina
We łzach ją tulą - dzieci, rodzina

Aż późną nocą dzwoni aparat
„Kochani żyję i wracam zaraz

Utknąłem w korku, przez to do pracy
Nie dojechałem – wiesz co to znaczy

Tam zrozumiałem, że życie leci
Że kocham tylko Ciebie i dzieci

Przebacz mi skarbie, byłem idiotą
Pragnę powrócić i żyć jak dotąd”

Już niewiele dni i będzie 15 rocznica zamachu na wieże World Trade Center - stąd tych kilka słów dla upamiętnienia

autor

Adelaa

Napisany: 2016-09-05 Dodano: 2016-09-05 00:14:24

Ten wiersz przeczytano 921 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie