Przebudzenie
Byłam ślepa głucha i głupia
Może tylko taką udawałam
Chciałam cię przeniknąć na wskroś
Wiedzieć o tobie wszystko
Rozczarowałam się nie jesteś księciem
Ta bajka nie jest nasza
Proza życia odsłoniła zauroczenie
W realu jesteś inny
Marzenia pozostały marzeniami
Uczucia wygasły jak lawa
Ich wulkan ucichł niespodziewanie
Tak samo jak wybuchł
Cisza i spokój na równinie oczekiwań
One były wybujałe ponad miarę
Wspomnienia pozostały nie najlepsze
Okazałeś się zwykłym gnojkiem
Nie można bezkarnie rozpalać uczuć
Igrać z nimi jak z ogniem
Wzniecając coraz większą pochodnie
Gasząc ją beznamiętnie
Podły jesteś jak pies
Co karmiącą rękę pana kaleczy
Skaleczyłeś mnie po raz ostatni
Na więcej ci nie pozwolę
autor
Martysia07;)
Dodano: 2012-05-03 09:46:11
Ten wiersz przeczytano 465 razy
Oddanych głosów: 9
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (6)
"Nie można bezkarnie rozpalać uczuć" ostro i z
goryczą, cóż wiele trzeba obejrzeć pospolitych
kamieni, zanim się znajdzie przynajmniej ten
półszlachetny ;-)
Zło nie może mieć udziału w Twoim życiu. Dobrze, że w
porę zauważyłaś niebezpieczeństwo. Wzruszające,szczere
słowa w wierszu. Pozdrawiam Cię serdecznie.
Życie niestety czasami pokazuje nam takie oblicze.
Najważniejsze aby umieć się w nim odnaleźć i stawić
jemu czoła. Ciekawe wyznanie. Pozdrawiam:)
Otrząśnij się skarbie i bierz życie całymi garściami
zasługujesz...+++
Pozdrawiam.
Emocjonalny wiersz zranionego serca.
Najważniejsze by w porę się otrząsnąć z amoku
i cieszyć się życiem.
Pozdrawiam :)
Martysiu niezły wiersz tylko słowo gnojek trochę mnie
razi.