przednocne tany...

Do świtu daleko, falami czerń spływa,
w gwiazd magii śpi senność leniwie leniwa.
Kominek skrzy resztą, suchego polana;
myśl płynie swym nurtem koniakiem zawiana.

Śnieg z mrozem się kłóci z zawieją o tany,
wzbijając szklistości srebrzyste tumany.
Wachlarzem rozdartym im luna księżyca,
ociera o strzępy zmarznięte swe lica;

zziębnięta podarła sukmanę w zabawie.
Przyglądam się okiem półsennym ciekawie,
tej sile bezdusznej, choć noc jakże żywa...

do świtu daleko, falami czerń spływa.

zmarnowanie...


odsunęłam się od życia tak dalece
nie wiem sama czy powrócić chcę w formaty
gdzie się tylko oczekuje aprobaty
a czas strzępy poszarpanych sukien wlecze

oddaliłam się od bytu w normach ścisłych
brak zajęcia to nie rola tylko pustka
chcesz wykrzyczeć światu brudy i wymysły
lecz los szczelnie zaszył dratwą nieme usta

ciągle słyszysz wyjdź do ludzi śmiech to zdrowie
wysusz zęby w uśmiechzgryzie głupkowatym
i poczekaj na grosz kruchy swej zapłaty

może przyjdzie czas gdy wszystko to opowiesz
pokoleniu które czeka już w kolejce
by swe życie brać garściami w darpodzięce

autor

niezgodna

Napisany: 2021-02-07 Dodano: 2021-02-07 20:37:35

Ten wiersz przeczytano 1360 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie