Przeklęta milość krwią...

Dla mojej ukochanej siostry...

Przywitał nas chłodny wyblakły poranek.
ciężkie powietrze i kropelki szklane
przygotowały nastrój pod zdarzenie
dziś jeszcze któreś z nas będzie tylko cieniem
dość już marnotrawienia dusz naszych żołnierzy
tylko my dwoje,i zapach krwi świeży...
stoimy w bezruchu na przeciw siebie
pomiędzy mroźnym piekłem i płonącym niebem
Zagraj nam nasza śmierci miła
rozpal nasz szkarłat w lodowatych żyłach
w srebrnej symfonii wirują ostrza
w zamieci iskier tańczy riposta
serca dyktują zabójczy rytm
czas stoi a w ruchu tylko my...
co to za zimno mnie przeszyło?
cisza...już wszystko się skończyło?
i znów przy tobie czuje się jak we śnie
siostro,cieliśmy równocześnie
upadam,ty po mnie,biorę cię w ramiona
pamiętasz?jak marzyliśmy by przy sobie skonać?
dlaczego nie umieliśmy kochać się tak samo?
ja chciałem być bratem ty zaś ukochaną
zanim zachłyśniemy się słodką czerwienią
a nasze ciała przykryją pod ziemią
wiedz że chciałem umieć kochać cię ina...czej
do...branoc najdroższa
dobranoc mój bracie...

autor

hadrian gabriel

Napisany: 2007-05-15 Dodano: 2007-05-16 17:24:45

Ten wiersz przeczytano 508 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie