Przepraszam

Dla Dagmary z nadzieją, że kiedyś przeczyta i mi wybaczy...

Ubolewam nad własną głupotą.
Jak można być takim idiotą?
Jak skarb cenniejszy niż złoto
Można ot tak wyrzucić w błoto?

Skarb najcenniejszy we wszystkich światy.
Skarb, przy którym niczym są róży kwiaty.
Skarb, za który darmowe bym przyjął baty.
Skarb, którego zazdroszczą wszystkie braty.

Przepraszam! – moje okrzyki z serca wydarte
Choć wiem, że już nic nie są warte.
Abyś je przyjęła – tego już tylko pragnę,
Bo to Ty jesteś moim największym skarbem.

Przepraszam...

autor

Przemęczony życiem

Dodano: 2006-09-06 06:31:19

Ten wiersz przeczytano 513 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie