Przyjaciel

O zmroku jego kontur,
trwożliwy respekt budzi.
Za dnia niczym azymut,
do domu prowadzi ludzi.

Pierwszy zawsze wita,
gdy wracam z podróży.
Cicho zaszumi,że czekał
i czas mu się nieco dłużył.

Mocne zapuścił korzenie,
w serce i przyjazną ziemię.
W konarach przechował
dzieciństwa smak, zapisał
ojca czułe wspomnienie.

Dziś już tylko on zna
mnie tu najdłużej
i o wszystkim wie.
Kiedy jestem blisko
czuję,jak zatrzymać chce.

Może to naturalna
jego właściwość może
wieloletnia zażyłość,
decyduje o bliskości,
jaką czuję, kiedy mocno
ramionami obejmuję.

Jak okazały symbol
rodzinnego gniazda,
w młode pokolenie,
bez trudu znów wrasta.

I tak dalej,snuć się
bedzie prawdziwa opowieść
o niezwykłym drzewie,
starym przyjacielu,
najpiękniejszym dębie.

autor

Poola

Napisany: 2018-03-24 Dodano: 2018-03-24 09:00:21

Ten wiersz przeczytano 1200 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie