Psia dola

Psia dola

Mam budę nieszczęście i łańcuch
i mnóstwo powodów do złości,
chwil kilka wolności w kagańcu,
zbyt często przypada mi pościć.

Jak szkoda że nikt mnie nie kocha,
bez winy więzienne mam życie
i nikt nie usłyszy jak szlocham,
jak Bogu uskarżam się wyciem.

Gdy w zimie siarczysty mróz ściska,
skulony się trzęsę w złej budzie.
Nie myślą w ciepełku ludziska,
że płaczę i marzę o cudzie.

Pies - wierny przyjaciel człowieka.
Brzmi głupio na skroś nieprawdziwie.
Dlaczego go gryzie i szczeka?
Przyjaciel, a brzmi – niegodziwiec!

Czy siedział o głodzie przy budzie?
Czy dusił go łańcuch na szyi?
cierpienia psów nie chcą znać ludzie,
A przecież pies żyje i czuje.

Przedwczoraj przechodził tu psina.
Wydawał się bardzo szczęśliwy.
Wyszczekał mi dobra nowinę,
aż wątpię czy był on prawdziwy.

Powiedział że są tacy ludzie,
co walczą o byt czworonogich
Psy muszą cieplutko mieć w budzie,
gospodarz nie może być srogi.

Skoro pies szanować musi pana,
niech i pan swego psa uszanuje.
Wtedy przyjaźń przyjaźnią nazwana,
W godności się lepiej poczuje.

Bajka dla dorosłych. (Nie chce mi się myśleć)

autor

julka56

Dodano: 2010-05-17 13:07:55

Ten wiersz przeczytano 1692 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie