Psychodeliczne poranki

Ze słuchawkami na uszach odwiedzam swoje halo.
Mój pierwszy posiłek, to kilka tłustych dźwięków.
I napój pomarańczowego koloru, który wystaje mi z kory mózgowej.
Jedyna chorągiewka dobrego humoru.
To uśmiech mojej matki.
Budzący mnie odgłos jej pantofli stukających w przedpokoju, gdy zbiera się do pracy.
Nikt nie chciał słuchać jej smutku, jak wody kapiącej z kranu.
Zdenerwowany ciągłym kap, kap, musiałem w końcu zakręcić kran.
Aby przeżyć musiała zostawić iluzję dającą jej szczęście.
Aby przeżyć musiała pokochać świeży zapach swego drzewa krzyża.
Równy rytm pobudza moje serce do szybszego bicia.
Ona wychodzi, zamyka drzwi, dom znowu jest bezludną wyspą.
Zostajemy tylko my dwoje.
Ja i dom.
W kolejny psychodeliczny poranek.

autor

Panna Piszpan

Dodano: 2006-08-22 10:01:56

Ten wiersz przeczytano 861 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie