Purpurowa czerń głęboka

Kruczoczarne zjawy
Omszały uśmiech
Obszyte płaszczem nieracjonalnych myśli
Sklepienie nicości
Zalane zszarzałą czernią

Niczym ołów
Spada lawina czerwonych łez aniołów
Płyną troski ulicami
Autobusy zapłakane deszczem

W zagubionej przestrzeni
Myśli nieporadnie błądzą
Z nicości wyłania się bezradność

Zakrada się bezczelnie
Zionie lękiem
Obłąkane drzewa
Nucą aluzyjnie marsz żałobny

Cisza
Delikatnie osnuta zielenią

Tak słaba
Tak mała
Tak ulotna

Rzadka

Tak nieporadna
Tak niemodna

Wygnana...

...przegrana!
Tak kojąco przeszywa wnętrze

Taka zaginiona
Rozdarta

Spada z trzaskiem ze schodów...
Obojętność pędzących samochodów

Uśmiech cienia
Krzyk rozpaczy
Hałas chętnie skołatane myśli tuli
Ale łkającej duszy nie utuli...
Wolność odleciała do ciepłych krajów
Anioły na Hawajach
Prostują skrzydła

Umysł skuty kajdanami
Bezradnej słabości
Ostatnimi siłami
Brzęczy łańcuchami

Wysuszone serce
Schowane w kostnicy
Tam drzemią inni samotnicy...

Pisałam w pociągu słuchając Comy ("Parażer")

autor

olartystka

Napisany: 2006-12-05 Dodano: 2007-02-01 11:27:25

Ten wiersz przeczytano 853 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie