Pustka z rany rana

Poranna pustka
Jak bez insuliny trzustka
Jak zużyta chustka

Niczym zatrute osocze
Ja barier lęku nie przekroczę

Gdzie wetknę nieśmiało myśl
Zaraz czmychnę, jak przed kotem mysz

Wszędzie entuzjazmu strzępy
Jak popsute do reklamacji sprzęty

Jak sczerniałe ostatnie liście na drzewach
Tak w moich oczach kruche perspektywy
Opadają w otchłań we łzawych zalewach

Groza neuronów pod czaszką
Strach i smutek pod powieką

Bo tu włada zaburzeń zasada
Pan destrukcji na tronie zasiada

Bez miłości i bez litości
Tu nic dobrego nie zagości
Bez wyrozumiałości i mądrości
Nie pokonam zaburzeń osobowości

autor

uUulotny

Napisany: 2006-11-07 Dodano: 2006-11-07 09:52:34

Ten wiersz przeczytano 553 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie