pytając o wieczność

o zachodzie...

cynobrowy lampion
stary jak świat
zawisł na wprost moich oczu
wobec takiego zjawiska
czuję się jak okruch
i wszystko staje się wietrzne

z odległych lat
mijają mnie w bezwładnym locie –
jak liście pędzone wiatrem – zasuszone wspomnienia
opadają nad ciemną taflę wody
setki żywotów splątanych z moim
niektóre już odeszły
pozostawiając pod tym nocnym niebem
swoje cierpienie i już nic nie było takie samo...

tylko tarcza słońca
niezmiennie wschodzi w tym samym miejscu
o zachodzie – wciska się za horyzont
cynobrem wypalając - krąg wieczności w czerni

już o nic nie pytam !

autor

kryształ głodu

Dodano: 2009-10-07 09:30:16

Ten wiersz przeczytano 817 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Biały Klimat Ciepły Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie