Radość Tworzenia

Jakże myślał nad metaforą, oparty za skałą
chcąc wypluć złoto z ust, ułożć w diament całość,
i piać z zachwytu, całując pióro,
przelewając krew w tusz, zabijając chwilę ponurą,

I tylko cud mógł zniweczyć, to co stworzy "pisz mi"
tych słów co z papieru zdrapią umysły
nie chcę łez, głuchych krzyków, wdowich gruntów brak
tylko piękny sad, z Twoim uśmiechem tam,

A gdy wstał, nie było skały, zniknęły
nie było łez, ucieły, wyschnęły,
poemat, piękny jak dla ojca uśmiech córki, grał
pomyślał: "Znów zmieniłem świat"

autor

Fremon

Napisany: 2006-11-27 Dodano: 2006-11-28 19:11:12

Ten wiersz przeczytano 430 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie