Romeo i Julia.

Kiedyś w Veronie,
para kochanków żyła.
Wbrew swym rodom
piękna miłość ich połączyła.

Zwaśnione rody
pogodzić chcieli.
By śmierć upozorować
użyli forteli.

Lecz los zakpił
z nich okrutnie.
I miłość tą
zakończył smutnie.

Romeo i Julia
tak na imię mieli.
Ci co za swa miłość
umrzeć musieli.

Setki lat później
miłość w nas się narodziła.
I nasze dusze
jak dwie połówki połączyła.

Choć odległość
dzieli nas spora.
Dziś to
jedyna zapora

Dziś za swa miłość
nikt nie umiera.
Chyba ,że z tęsknoty,
która nam doskwiera.

Bierzmy przykład
z ich pięknej miłości.
A kto nie umie kochać,
niech nam zazdrości.

Jak dla Romeo Julia
miłością życia była.
Tyle ty dla mnie
będziesz znaczyła.

I choć Szekspir
kochanków ułożył w grobie.
Ja nie dam
tej miłości odebrać sobie.

I walczył będę
do utraty tchnienia.
Aż zasnę jak Romeo
na ołtarzu zapomnienia.

Lub jak Feniks
z popiołu powstanę.
I do końca życia
przy tobie zostanę.

autor

sirk27

Dodano: 2006-03-15 00:11:26

Ten wiersz przeczytano 8151 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie