Róża

Urósł krzak róży
Taki wielki wyniosły dumny
Lecz coś smutny przygnębiony
Ni kwiatka! na jej łodygach

Milczy o swym cierpieniu
O tym co pod swymi korzeniami chowa
O tym co kryje w swych liściach

Łzami rzewnymi kobieta młoda go podlewa
Modły do niebios zanosi
Prosi, błaga, wzdycha
Lecz niebiosa milczą

Ona krzyczy!!
Ból rozdziera jej wnętrze
Na kolanach klęczy
Błaga by skrócić jej męki
Ręce rozkłada i krzyczy "Czemu, czemu?"
Lecz niebiosa dalej milczą
Nagle, seria grzmotów się rozległa
Deszcz lał jak z cebra
Ciemność panowała wszędzie

Jej krzyk został przerwany
Jej błagania wysłuchane
Upadła bezwładnie, wśród tego błota

autor

Bertunia

Dodano: 2012-03-07 20:36:01

Ten wiersz przeczytano 528 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie