ROZŁĄCZENIE
Podarować drugiemu człowiekowi można tylko tyle, ile sam pragnie i może udźwignąć. I to jest sprawiedliwe.
Ten co wzniecał zza węgła
z tkliwością
zapach wiosny
i melancholię cudu istnienia
rozcierał uśmiechy jak ziarno
w urodzaju plonu
ubóstwiał stepy i czuł wiatr
smak wina w nocy
myślę że nie był tchórzem
bo za cholewą nosił oręża gniew
i nie wiem czy byłabym
mu przysięgła
jednak rozpętała się burza
melodia zaśpiewała w przodkach
i w skrzypcach Graal
i ból serca
ale wszystko potem miał za nic
i ma
takim go ustawiam
w pamięci
niech chociaż
będzie poetą
i ludziom w duszach gra
Łódź,23.10.2007r. ula2ula
Komentarze (12)
Podarować drugiemu można i trzeba....odbija się to w
nas radością i siłą...nie na siłę, ale tyle ile
przyjąć zdoła...ale to już wyższa szkoła...której się
uczę
Rozstania nigdy nie są łatwe-ludzie,na których na,
bardzo zależało,odchodząc zawsze zabierają ze sobą
jakiś kawałek nas samych,naszych
wspomnień,uczuć,intymność więzi,która nas z tą osobą
łączyła.
W takich sytuacjach zazwyczaj opanowuje nas gorycz.To
bardzo piękne i dojrzałe,że u Ciebie się ona nie
pojawiła.Że wszystko,co odchodzi razem z tą osobą
uczyniłaś dla niej jakby błogosławieństwem na drogę.
pamięc o człowieku który nas zranił a którego się
kochało jest dla nas próba...myślę,że trzeba wiele
odwagi aby wybaczyc, aby zatrzymac tylko dobre
obrazy,dobre wspomnienia..słowo niebanalne,forma
zadziwiająca..
Piękny. Tyle niesamowitych słów.
nosić żal za cholewką, napewno uciska ,człowika
pamiętamy takim jakim my go znamy , i to jest wazne
Lubię komentować trudne wiersze ,rozgryzać ich ukrytą
myśl w treści. Myślę że ten wiersz poświęciłaś komuś,
kto pozytywne i negatywne miał wartości. Obojętności
był wyrazem i taki ci w pamięci pozostał. Trudny
stworzyłaś obraz do rozmyślań. Takie lubię.
PRAWDA O ZYCIU LUDZKIM I WRAZLIWOŚCI CZŁOWIEKA
witaj, piekny wiersz ,ale w wersie 11 popraw
błąd.."byłabym" piszem razem:)
najtrudniej jest zapomniec zło ktore ktos nam wyzadził
powiem ze to jest prawie niemozliwe
Mysli Twe lotem blyskawicy pedza po
swiecie czasu i emocji, trudno za nimi
nadazyc..
Biała chusteczką na pożegnanie
Stoisz na skalach jak nimfa biała
Machasz mu jeszcze jakby był Graalem
Co wpadł niechcąco w wysokie fale
I jeszcze blaskiem przebija otchłań
I świeci piękniej i bardziej mocniej
Bo miłość żegnasz co doskonała
Co dzień rzeźbiła twarz na obrazach
Lecz piorun kulą bardziej ognistą
Strącił Twój obraz w wodę przejrzystą
Jeszcze go możesz mieć pod rzęsami
Jeszcze uśmiechnąć dziś z wspomnieniami
Zatrzymać chwile te najpiękniejsze
Bo tak naprawdę mnożyłaś szczęście,
Że go dotknęłaś ten jeden raz
Teraz na strunach poezji grasz.
I nic nie szkodzi, bo Twa chusteczka
Zbierze te łzy kapiące z serca
I pożegnanie zamknie historię
Co się zdarzyła naprawdę w TOBIE!
Pamiec ludzka bywa uparta, pamieta to, co chce...
Ustawic ja jej nie potrafie niestety. Piszesz kolejny
wiersz, do którego bede wracala...