Rozłożyć w końcu skrzydła

M.

Muszę w końcu podnieść głowę do góry
I krzyknąc głośno: nie boję się!
Ambicje prowadzić do celu,
Nie żyć wiecznie we śnie...

Rozłożyć skrzydła najszerzej jak mogę,
Choć na chwilę uśmiechnąć się do Boga
I wytrzymać dzień bez niebieskich łez,
Zobaczyć jak wesoła może być moja droga...

Ja już dawno powinnam to zrozumieć,
Że nie byłam i nie jestem jego warta,
Uświadomić sobię, że nigdy nie będę,
Że prędzej stanę się martwa...

I chyba muszę nauczyć się żyć samotnie,
Bo przecież nie przekonam go - wiem,
I mówię to głośno, choć bez przekonania,
Obiecuję, że postaram nie poddać się.

I chociaż tak ciężko, gdy serce za Tobą ciągle płacze, choć wiem, że dla Ciebie przecież nic nie znaczę...

Bo jest paru ludzi, Bo jest parę w życiu dobrych chwil...

autor

iskierka_nadziei

Napisany: 2006-10-22 Dodano: 2006-10-22 18:44:17

Ten wiersz przeczytano 662 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie