Rozmyślania o poranku...

budzę się...
na usta nasuwa mi się wdzięczność,
za spokojnie przespaną noc,
kojący sen...

rozglądam się...
wszystko dookoła jest znowu
na swoim miejscu,
sceneria w której dane jest mi żyć
wybuchła dzisiaj na nowo
wszystkimi kolorami...
niebo
słońce
drzewa
ptaki...

szukam drogi do światła
jak każda roślina by wzbić się
z ciemności ku światłu...

" Tylko człowiek odwrócił się od światła. Człowiek. Ta mała, dziwna istota. Stał się szary wraz z szarością materii. Tam, gdzie duch zostaje zdławiony, tam umierają takżę korzenie życia człowieka..."

autor

anioleczek2005

Napisany: 2006-09-05 Dodano: 2006-09-05 11:54:15

Ten wiersz przeczytano 505 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie