Rozpacz

Polepionymi palcami dotknęła zwęglonej szyby,
kreśląc filigranowe kształty
przypomniała sobie nieczysty moment poprzedniego poranka, gdy popiół
spływał z krągłości na zniszczony dywan.
Myślała, że to zniknęło, za drzwiami czasu.
Myliła się.
Z ogromnym świstem spłynęło, jak grom
z jasnego nieba tysiące kryształowych brył samotności.
Sama w oszałamiającym tunelu ludzkości.

autor

natalynka

Dodano: 2007-03-01 15:48:54

Ten wiersz przeczytano 394 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie