Rozstanie

Zbudzę cię o bladym świcie,
Gdy na trawach jeszcze rosa,
Odprowadzę aż do progu
Całkiem naga ,całkiem bosa.

Zanim znikniesz w mokrym sadzie
Za czerwienią wczesnych wiśni,
Czułym wzrokiem zaczaruję,
Może czasem mi się przyśnisz?

Drzwi zostawię uchylone,
Choć w nich tylko wicher stanie
I ta cisza smutnooka,
Tak bolesna jak rozstanie.

Już cię nigdy nie zobaczę
Ani w tłumie, ani w dali.
Ta świadomość niczym żagiew
Rozżalone serce pali.

Mówią, czas zagoi rany
I ze wspomnień barwy zmiecie,
Lecz tych chwil spędzonych razem
Nie zapomnę nigdy w świecie.

autor

Barbara Ponikarczyk

Dodano: 2010-09-18 00:32:47

Ten wiersz przeczytano 6208 razy

Oddanych głosów: 50

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie