Samotna zima
Między ludzmi a jednak samotna.
W zimowym mroku
świat zamyka oczy
w śnieżnej zamieci
nagie drzewa
oczekują następnego
świtu
promyk słońca
szuka nieba błękitu
w wiecznej pogoni
wiatr szaleje w kominie
płonie w kominku ogień
na ścianę rzuca cienie
w niewypowiedzianych
słowach chowa się skrytość
ludzkiego bytu
autor
graynano
Dodano: 2013-12-05 12:55:55
Ten wiersz przeczytano 1618 razy
Oddanych głosów: 34
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (37)
odbieram ten wiersz jak samotni ludzie posród ścian
pozdrawiam:)
Nastrojowo, refleksyjnie. Cieplutko pozdrawiam
nastrojowy przyjemny wiersz pozdrawiam
Bardzo ładnie, nastrojowo. Tyle jest uroków przyrody,
a ktoś siedzi sam. To dobrze, poczuje jej piękno, ta
cisza, ten ogień w kominku, ten zimowy wieczór.
Cieplutko pozdrawiam.
dziękuję za przeczytanie, dzięki za radę zmieniłam,
pozdrawiam
*pogoni oczywiście ;)
Zmienilabym na ...w wiecznej pogonie..., "we wiecznej"
jakoś mi zgrzyta.
Pozdrawiam !