Samotność latarnika

Latarnia morska , gdzieś na końcu świata
W niej latarnik wsłuchany w morza szum
Samotność w jego serce ostry cierń wplata
Jedynym jego gościem , białych mew tłum

Stary latarnik długą brodę ma
Co wieczór wita na niebie polarne zorze
Czasem po jego policzku spłynie łza
Zimna i słona jak to rozszalałe morze

Stary Thomas wie jak samotność smakuje
Spędził w swej latarni całe życie
Zamyka czasem oczy i marzenia snuje
By oddać komuś serce , pragnie skrycie

Jego latarnią czasem targa burza , deszcz i wiatr
A życie jego jak to morze wzburzone
Chciałby odzyskać to co los mu skradł
Radości i młodości lata stracone

Bóg dla niego wybrał życie latarnika
By mógł oświetlać drogę statkom w ciemności
Uśmiech z jego twarzy do dzisiaj nie znika
Mimo że zna gorzki smak swojej samotności

Wyszedł kiedyś Tom na morza brzeg
Z okna latarni dostrzegł na plaży list w butelce
Jego duszę opanowała trwoga i lęk
Nie wiedział że list dostał od losu w podzięce

Podniósł butelkę i schował w swych dłoniach
Poczuł nagle w sercu radość wielką
Pogładził się po brodzie i siwych skroniach
Dzisiejszą noc spędzi sam na sam ze znalezioną butelką

Wyjął list ostrożnie z butelki
A serce jak oszalałe biło
Trzymasz przed sobą sekret wielki
Nie wiedział czy czyta , czy to mu się śniło

Samotność jest nas ludzi wytworem
Czasem bywa dyktowana złością
Nie zawsze jest dla nas łatwym wyborem
A czasem bywa koniecznością

Jesteśmy jak stary Tom , latarnikami
Innym drogę w ciemnościach oświetlamy
A w swych sercach wiecznymi samotnikami
Bez miłości powoli się wypalamy

A przecież wystarczy tak niewiele
By życie nasze się odmieniło
Jedno słowo a potrafi tak wiele
By słońce na niebie znów zaświeciło

Wystarczy komuś podarować serce
By ucichł wiatr i burza w naszej duszy
Abyśmy dostali od losu w podzięce
Cudne słowo które każdy lód skruszy

Niech w Waszych sercach światło latarni
Zapłonie oświetlając ciemną noc
Bez światła nadziei jak płomień marni
Poczujmy cudownej miłości moc

Szukajmy codziennie rano na plaży
Listu zamkniętego w tajemniczej butelce
Nie czekajmy na to co złe się wydarzy
Bo los właśnie wkłada w nasze ręce

Największą tajemnicę świata i ludzkości
Znaną od setek tysięcy lat
Pozwala nam poczuć magię miłości
Która od wieków nakręca nasz świat

Czasem tylko z własnego wyboru
Jesteśmy swej samotności więzniami
Boimy się tęczy cudownych kolorów
W swoich latarniach ciągle sami

Otwórzmy serca , nie wstydzmy się kochać
Jesteśmy swego życia Mistrzami
Pokażmy że z tęsknoty potrafimy szlochać
Nie ukrywajmy swoich uczuć kochani

Jesteśmy ludzmi z krwi i kości
Mamy serce stworzone do kochania
Bóg nie zabronił nam miłości
I wzajemnego siebie miłowania

autor

Bedal

Napisany: 2014-03-09 Dodano: 2014-03-09 13:45:55

Ten wiersz przeczytano 1075 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie