Samotność monotonii

W otchłani duszy, gdzie światło zagasło,
Pytają, lecz odpowiedzi znikły w czerni.
Życie me jak mglisty sen, bezbarwny,
Wędruję ścieżką, gdzie nadzieja już nie migocze.

W samotności tonę, męskiej tragedii obraz,
Co piątek, co niedzielę, dusza zdeptana.
Bezbożnik w ich oczach, skazany na wieczną pustkę,
Sądzą, krytykują, a serce w mroku szarpie się.

Niosę brzemię ocen, jak cień zanurzony w łzach,
W ich spojrzeniach brak zrozumienia.
Przyszłość jak opłakana melodia w ciszy,
W ciemnościach, me serce zanurzone w beznadziei.

Zamknięty w labiryncie własnych myśli,
Głęboko w tej melancholii tonąc.
Cienie przeszłości jak duchy męczące,
A dusza, jak martwy las, bez odgłosu drzew.

Wędruję przez życie, jak po polu minowanym,
Zraniony i samotny, wciąż na tej stromej ścieżce.
Nadzieja gasnąca jak gwiazdy przed świtem,
A serce pulsujące w rytmie utraty i zapomnienia.

autor

Ozzy Perpurl

Napisany: 2023-11-11 Dodano: 2023-11-11 17:59:56

Ten wiersz przeczytano 310 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Monolog Klimat Refleksyjny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie