Schody

Wypadałoby zamienić mieszkanko, bo będzie coraz
trudniej. Wiersz żywcem z życia. Pozdrawiam.

tak często pokonujemy ich stopnie ....każdego dnia
...wielokrotnie są zbyt wysokie aby sie wspiąć
...pozdrawiam.

Całe życie pokonujemy schody, schody do nieba :)

Uwięzieni w mieszkaniach na czwartych , uwięzieni w
nieposłusznych ciałach, tak jakoś nie do końca starość
Panu Bogu się udała.
Ładnie to odmalowałaś. Pozdrawiam:)

już kiedyś chyba był ten wiersz, pełen refleksji nad
drugą połową i niemocą życia, trafnie ujęte.

Tak, schody jako metafora upływajacego życia. Pięknie,
pięknie!

Jak dobrze,że jedno pięterko chociaż mam :)..Ciasne,
ale własne :)..Czytając tytuł inny wiersz przyszedł na
myśl: "Szlachetne schody! Ileż wygody! Po was się
można..wznosić z ostrożna..W zacisznej chatce..po
krętej klatce..zmęczone nogi..wstępują w progi..Gdy
ujmą ręce..lube poręcze..choćbyś miał w czubie..drogi
nie zgubisz..Stopień za stopniem..kroczysz
roztropnie..o nocnej porze..złożyć się w łoże... " :)
Pozdrawiam ciepło.. M.

Bardzo dobry, refleksyjny i prawdziwy:)

witaj, pięknymi słowami pokazałaś blaski i cienie
jesiennego wieku. historę życia znczą ślady stóp i
dłoni. pozdrawiam

Słowa nabieraja kszałtu z każdym słowem.I choć smutno
to pięknie opisany wiek!