ściana zapomnienia
miłość skaleczona
w więziennych ramionach
leży odłogiem
za szczęścia progiem
nadzieja zachwiana
pada na kolana
przy ścianie zapomnienia
szuka natchnienia
niepokój nieustający
w sercu wzrastający
jak przydrożny głaz
odmierza bólu czas
rytmem zagubienia
przy ścianie zapomnienia
w geście rozpaczy
nadzieja płacze
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.