Siódme piętro

By słowa poezji w swym brzmieniu echa posiadły układam bukiet na klawiaturze, najczęściej róże.

Siódme piętro

Moje uczucia zimą uśpione, wiosną do tańca zagrzewam
Unoszę je sercem ponad najpiękniejsze me myśli
A kiedy wracają do mnie, siadam i na papier je przelewam
By zapamiętane mogły mi wszystkie marzenia się ziścić

Siebie oplatam w pięknych marzeniach przez całe swe życie
Na jawie i w śnie uczucia chowam w sobie jak wszyscy ludzie
Te najpiękniejsze , ukochane –w sercu skrycie
Niejednokrotnie czynię to w wielkim trudzie

Każdego ranka buduje ze słów. mały domek dla mojej poezji
Gdzie będzie mieszkać ze mną przez wszystkie mego życia lata
Pod jego oknami , ogródek mały, w nim pozasadzam frezji
Bo ich najpiękniejszy jest zapach, zapach całego świata


Z domku poezji widzę blok , wieczorem okna świecą złotym
Siadam, spoglądam ku oknom , owijam się kocem jak marzenia
w tedy myśli do mnie biegną po dróżkach tęsknoty
miłe ciepło niosą w swoich delikatnych dłoniach

I wtedy myślę jak niewiele mnie samemu potrzeba
Starczy kawałek nieba,, w moim małym barwnym świecie
Jak ukochane słowa, jak ciepły dotyk i nasz bochen chleba
I spojrzeć na blok, ku górze do siódmego piętra, , to jak do nieba

Zamykam piękno i swoja twarz w dłoniach .....

autor

slonzok

Napisany: 2010-08-09 Dodano: 2011-01-16 08:27:17

Ten wiersz przeczytano 467 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie