SKOWRONEK

Krzyczysz.
Ciszej! Rozsupłuje węzły czekania.
Świat ma napuchnięte powieki od płaczu
i zaniedbanie uczuć.
Niech ziemia zamilknie z zachwytu.
Gdy obraz Salome pływa w przestrzeni.
Energia na tacy, dar życia.

Słowa,słowa przezroczystość języka,
jak atrapa fruwa.
Tam głęboko drgają,wybuchają obrazy,
bez tlenu.

Popatrz przeleciał skowronek,
śpiewa w zielonych trawach,
rozwiesza w wiatrakach przyleganie
i spada mgnieniem wiosny na kwiaty.
Podsłuchujesz ich pośpiech, a wciąż
zmieniają skórę. Ruchome dno zapala
i znów gasi miotający się cień.
Dźwiga przestrzeń i przedrzeźnia alarm.

Jak spontaniczny Twój okrzyk, niecierpliwy.
Będę zaraz!
I co wtedy zrobisz?

Niech śpiewa... w ciszy serca.
Pozwólmy mu.
/UŁ/
Dziękuję Wszystkim za spontaniczne życzenia świąteczne i odwzajemniam..Skowronek wiersz poświęcam piszącym i kochającym poezję życia.Pozdrawiam serdecznie.Pięknych Świąt:)

napisany Łódź,29.06.2007 ula2ula poprawiony

autor

ula2ula

Dodano: 2010-04-04 15:30:42

Ten wiersz przeczytano 904 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Toniczny Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie