Słomiany wdowiec...

Dzisiaj zamiast strof, takie coś, o. ;)

Wracał wyczerpany z delegacji, koła pociągu miarowo stukały, a zmęczone oczy same się zamykały.
Wsiadła na którejś stacji, nawet nie wiedział jakiej, lecz gdy tylko weszła do przedziału, natychmiast spać mu się odechciało. Miała w sobie to coś, co go zelektryzowało.
Zdawkowa rozmowa dosyć szybko się zagęściła, a że zdążali do tego samego miasta, aurze wymiany zdań zaczęła towarzyszyć różowa poświata.
Zauważył w jej oczach iskierki podniecenia, delikatnie więc dał do zrozumienia, że nie przypadkiem się spotkali, a ona się zgodziła by tę znajomość kontynuowali.
Wiedział, że w domu nikogo nie będzie, żona i dzieci na wczasach w Łebie, toteż zamiast poszukać hotelu zaprosił ją do siebie.
Gorący wybuch zmysłów i splecione ciała w zmiętej pościeli były, preludium do eksplozji wszechświata, a drżące ciała wypełniało raz po raz spełnienie popijane kaskadą pocałunków, pieszczot i szeptów, do chwili gdy zmęczenie zgasiło blask galaktyk, a objęcia Morfeusza uśpiły.
Coś go zbudziło. Tak, ktoś chodził po mieszkaniu.
Właśnie chciał wstać, gdy drzwi ustąpiły pod naciskiem klamki, ledwo od poduszki oderwał głowę już wiedział, gdyby wzrok zabijał to by nie żył.
W wejściu do sypialni stała teściowa.

Argo.

autor

Argo

Napisany: 2021-10-23 Dodano: 2021-10-23 13:41:40

Ten wiersz przeczytano 717 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie