Słońca mroczne rozpal

Pachną kleiście miodami spojone w pszczelej zawierusze
I gwarzą słodko, lata przeszłe pieszcząc przeszumnie lekko
Czas pęka w szwach od wzruszeń

W szwach od wzruszeń czas pęka, gdy dni płakały deszczem
Nosisz w piersi smutek i kosmos martwych pragnień skłębiony
Nie poddawaj się jeszcze

Jeszcze się nie poddawaj w zapachu się zatrać bez końca
Wyrwij ból, czarne kręgi, zaćmienie, po tamtej stronie dnieje
Więc mroczne rozpal słońca

Więc słońca mroczne rozpal w sobie i rzuć je pod lipy na cienie
Ugnij ramiona pod płynnym ciężarem niech się wypalą
Lipowych kwiatów płomienie

Płomienie kwiatów lipowych słodycz sączą z westchnieniem
Jak konfesjonał ławka cicha pod parasolem zielonym
Otul się ukojeniem

Ukojeniem się otul, słowa pogubią znaczenie i zasną
Na pniu wyszeptane, dzień nie skończył się jeszcze, a one
Miodami kleiście pachną

autor

Ewiann

Napisany: 2000-07-07 Dodano: 2015-06-25 12:26:25

Ten wiersz przeczytano 938 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie