Słońce

(wiersz pierwszy – data powstania w okolicach maja-czerwca)

Gdy znika noc, zaczyna dzień,
Słońce przychodzi i rodzi się cień.
Wtedy ptaki ożywają, kwiaty powstają,
Radosne i szczęśliwe chwile nastają.

A ja wciąż sam,
Bez przyjaciół, zwierząt, dam,
Widzę jak świat powstaje i rodzi
Nowe zjawiska w słonecznej powodzi.

A ja wciąż sam,
Cztery krosty na nosie mam,
Przyglądam się piekłu, które promień daje
Oraz na przyjemne przyrodnicze obyczaje.

I w końcu to samo.
Ginie życie wokół,
Wszędzie cicho. Nagle białej kuli blask
Zaćmiewa zgryzoty chłodu czas.
A ja... Tak jak przyroda,
Zamieram w ciemnościach,
By blask mnie ponownie odrodził.

autor

Młodociany poeta

Dodano: 2008-01-14 18:21:03

Ten wiersz przeczytano 558 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie