Słonecznik
Mój Boże
ile te oczy widziały.
Skierowane w stronę piekła
co człowiek innym ludziom
Na ziemi stworzył.
----
Dokąd idą te matki?
Dzieci płaczące
mężni ojcowie
Wszyscy ubrani w szarą piżamę.
----
Żałoba klęczy tylko nad jednym.
Śmierć rzuca garściami ziarna.
A z plonów wyrosła obojętność.
Ostatnie łzy, spragniona, wypiła.
----
Myślałem, że to okruszynka chleba.
Zamarznięta w bryle lodu
drapałem, aż powypadały paznokcie.
Krew się wszędzie lała.
Jednak to był zagubiony banknot.
Do tego prowadzi głód.
Na skraj opętania i dziczy.
----
Słonecznik
wolność pisana dla narodu
nadzieja ludzkości
bo jeżeli on rośnie.
Znaczy, że istnieje.
Jeszcze życie.
Autor wiersza Damian Moszek
autor
Damian Moszek
Dodano: 2023-12-02 10:38:43
Ten wiersz przeczytano 536 razy
Oddanych głosów: 7
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (7)
Smutne wersy.
Pozdrawiam serdecznie
Pięknie sformułowany wiersz, choć smutny. Pozdrawiam
Poruszający wiersz.
Pozdrawiam
Smutny i poruszający.
Mam smutne skojarzenia z tymi szarymi piżamami wiersz
mnie poruszył
Ludzie różnymi drogami wędrują. Los im sprzyja lub
rzuca kłody pod nogi. Jednak kiedy jest nadzieja, to
jest szansa na lepsze. Pozdrawiam serdecznie z
podobaniem:)
Ludzki los jest złożony jak ten utwór, ukazujący
skomplikowane aspekty ludzkiego istnienia z końcowym
odniesieniem do słonecznika jako symbolu nadziei i
wolności.
(+)