SMUTEK

staję przed lustrem
zmywam makijaż
i już wiem
jak wygląda smutek:
puste oczy
zapadnięte kąciki ust
twarz bez wyrazu...

tak, to on
smutek w całej swej okazałości
bez pytania się rozgości
łapie mnie za rękę
droga przez mękę

żyję z nim jak z cieniem
jestem dla niego wytchnieniem

witam go po zachodzie
żegnam o wschodzie

pytacie czemu się na to zgadzam
dlaczego ze szczęściem go nie zdradzam

a więc odpowiadam

bywały w bok skoki
szczęście ma swoje uroki
przenosisz z nim góry
wzlatujesz ponad chmury

lecz nawet gdy ono tak cudne
bywa krótkie i złudne

wtedy powraca on
zasiada na tron
a ty znów
padasz mu do stóp

...odwracam się od lustra
odkładam puder i tusz
bez tego ani rusz

autor

HazelEye

Napisany: 2009-11-29 Dodano: 2009-11-29 22:51:07

Ten wiersz przeczytano 747 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie